05 Etappe 4
Door: Wim Wetzels
Blijf op de hoogte en volg Wim
08 Juli 2018 | Frankrijk, Saint-Paul-lès-Dax
05 ETAPPE 4: Voorlopig de laatste bekende dingen.
Dag 5: zaterdag 7 juli 2018.
Van: Lesperon.
Naar: St Paul les Dax (Gemeente Dax)
Afstand: 45,38 km.
Totaal: 233,47 km.
Verslag: Al heel vroeg voor mijn doen, 8.50 uur, vertrek ik uit Lesperon, deze keer niet met het superzachte zadel, dat ik de vorige keer had bedacht, maar gewoon op mijn al dagenlang gebruikte zadel. Ik schiet lekker op, al krijg ik langzamerhand de pest aan de dalletjes, waar een riviertje door het landschap heen stroomt. Dat ligt dan om onverklaarbare redenen veel dieper dan de rest, waardoor je plots best wel flink afdaalt, maar daarna ook onmiddellijk weer flink moet klimmen. En dat gebeurt me vandaag – ik heb het geteld – 12 keer. Niet leuk. Ik zie opeens voor mij op de weg een gifgroene sprinkhaan zitten, die geen vin verroert wanneer hij mij ziet naderen. Ik ga maar met een boog om hem heen, want je rijdt zo’n beest toch niet met opzet dood, nietwaar? Een ander lot is de massa slakken beschoren, die proberen de weg of het fietspad over te steken.
En jawel! Na alle bossen en heidevelden zie ik opeens een maisveld langs de kant van de weg met heel jonge plantjes, dat wel, maar het is een verandering in het landschap, die echt opvalt. En kilometers verder is er ook al een veld met jonge zonnebloemplantjes, en één zonnebloem die het aandurft! In de bossen, die verder de wegkanten domineren, hoor ik nog steeds de cicaden sjirpen, en dat is een zomers geluid. Trouwens ik hoef over de zomer niet te klagen, want het is nu al enkele dagen droog, en ’s middags zelfs heet. Ik ben blij dat mijn dagindeling zo is, dat ik ’s middags in een refuge zit en siësta kan houden. In de schaduw meet ik in de middag vandaag 31,4 graden!
Het routeboekje van Clemens Sweerman leidt mij met een grote omweg om Dax heen tot ik vanuit het zuiden de stad kan binnenrijden; een omweg, maar je komt wel veilig aan, en dat is bij de rechtstreekse weg allerminst zeker: allemaal grote wegen en zelfs autowegen. Eerst ga ik naar het Office de Tourisme, en ook nu, voor de derde maal, krijg ik daar wel verbinding met het netwerk van het OdT, maar ik kom niet verder. Nou, dan maar ergens anders. We zien wel. Van daaruit ga ik de weg terug, door de binnenstad, om koffie te drinken: 11 uur, en ik heb nog niets anders gehad dan water uit mijn bidons. De mevrouw in de bar-tabac ziet de coquille op mijn stuurtas, en maakt een praatje over de camino. Dan ga ik verder de stad in, kom langs het beeld van de Romein met zijn hond (zie mijn vorige camino), en strijk neer op hetzelfde terrasje als de vorige keer. Ik krijg een heerlijke lunch voorgezet met een glas witte wijn. Zo voel je je helemaal het heertje!
Dan is het tijd voor de refuge in het noorden van de stad, in St. Paul les Dax, waar ik ook de vorige maal heb overnacht. Op de deur hangt een briefje met een telefoonnummer, dat ik opbel, en waar ik de voicemail inspreek. Na een half uur komt er een oude mevrouw, die de deur opent en mijn credencial stempelt. Nu kan ik siësta houden, dacht ik. Want na een kwartier komt er een man binnen, die de vorige nacht hier blijkt te hebben geslapen met vrouw en baby, en nu zijn ze vanochtend vertrokken en hebben ze iets van de baby laten liggen. Hij is helemaal (al 8 kilometer verder) komen teruglopen om het te zoeken. De oude mevrouw die vandaag dienst heeft, heeft het vanochtend gevonden en mee naar huis genomen. Die komt dan ook na enige tijd weer aanlopen met de twee doeken (met wasknijpers) die op een droogrek schijnen te hebben gehangen. Nou, hij ook weer blij, en vertrekt. Intussen heeft hij mij gewaarschuwd voor de vele muggen, die hier ’s avonds op het grasveld vóór de refuge schijnen te vliegen, en hij raadt mij aan in de pharmacie vlakbij citronelle de java te gaan kopen: een flesje met olie, waarvan je een paar druppels in een klein beetje water moet laten lopen, en waarmee je je dan preventief kunt insmeren.
Wanneer ik later de wijk inga, koop ik dat spul, en vind ik ook een laverie, waar ik mijn vuile was eindelijk eens een goede beurt kan geven. Tot mijn verbazing hangt er een bordje met “free wifi”, en ik besluit bij mijn terugkomst, wanneer de was klaar is, mijn verslag hier de lucht in te sturen. Wanneer ik dat later probeer, duurt het eeuwen voordat ik mijn startpagina te zien krijg, en wanneer ik “waarbenjij.nu” intoets, loopt de zaak vast. Ook mislukt. Nou dan morgen maar ergens anders proberen.
Verder gebeurt er deze middag totaal niets, dus ik eet mijn kant en klare maaltijd uit de magnetron met puddinkje na, en ga veel slapen, want dat kun je bij deze temperaturen maar het beste doen.
Welterusten, en tot morgen, wanneer ik voor het eerst op deze camino een heel nieuwe route ga rijden; niet naar het zuiden, naar St, Jean Pied de Port, maar naar het zuidwesten, naar de kust, waar ik morgen in Bayonne hoop aan te komen.
Tot morgen.
Pelgrim Wim.
Dag 5: zaterdag 7 juli 2018.
Van: Lesperon.
Naar: St Paul les Dax (Gemeente Dax)
Afstand: 45,38 km.
Totaal: 233,47 km.
Verslag: Al heel vroeg voor mijn doen, 8.50 uur, vertrek ik uit Lesperon, deze keer niet met het superzachte zadel, dat ik de vorige keer had bedacht, maar gewoon op mijn al dagenlang gebruikte zadel. Ik schiet lekker op, al krijg ik langzamerhand de pest aan de dalletjes, waar een riviertje door het landschap heen stroomt. Dat ligt dan om onverklaarbare redenen veel dieper dan de rest, waardoor je plots best wel flink afdaalt, maar daarna ook onmiddellijk weer flink moet klimmen. En dat gebeurt me vandaag – ik heb het geteld – 12 keer. Niet leuk. Ik zie opeens voor mij op de weg een gifgroene sprinkhaan zitten, die geen vin verroert wanneer hij mij ziet naderen. Ik ga maar met een boog om hem heen, want je rijdt zo’n beest toch niet met opzet dood, nietwaar? Een ander lot is de massa slakken beschoren, die proberen de weg of het fietspad over te steken.
En jawel! Na alle bossen en heidevelden zie ik opeens een maisveld langs de kant van de weg met heel jonge plantjes, dat wel, maar het is een verandering in het landschap, die echt opvalt. En kilometers verder is er ook al een veld met jonge zonnebloemplantjes, en één zonnebloem die het aandurft! In de bossen, die verder de wegkanten domineren, hoor ik nog steeds de cicaden sjirpen, en dat is een zomers geluid. Trouwens ik hoef over de zomer niet te klagen, want het is nu al enkele dagen droog, en ’s middags zelfs heet. Ik ben blij dat mijn dagindeling zo is, dat ik ’s middags in een refuge zit en siësta kan houden. In de schaduw meet ik in de middag vandaag 31,4 graden!
Het routeboekje van Clemens Sweerman leidt mij met een grote omweg om Dax heen tot ik vanuit het zuiden de stad kan binnenrijden; een omweg, maar je komt wel veilig aan, en dat is bij de rechtstreekse weg allerminst zeker: allemaal grote wegen en zelfs autowegen. Eerst ga ik naar het Office de Tourisme, en ook nu, voor de derde maal, krijg ik daar wel verbinding met het netwerk van het OdT, maar ik kom niet verder. Nou, dan maar ergens anders. We zien wel. Van daaruit ga ik de weg terug, door de binnenstad, om koffie te drinken: 11 uur, en ik heb nog niets anders gehad dan water uit mijn bidons. De mevrouw in de bar-tabac ziet de coquille op mijn stuurtas, en maakt een praatje over de camino. Dan ga ik verder de stad in, kom langs het beeld van de Romein met zijn hond (zie mijn vorige camino), en strijk neer op hetzelfde terrasje als de vorige keer. Ik krijg een heerlijke lunch voorgezet met een glas witte wijn. Zo voel je je helemaal het heertje!
Dan is het tijd voor de refuge in het noorden van de stad, in St. Paul les Dax, waar ik ook de vorige maal heb overnacht. Op de deur hangt een briefje met een telefoonnummer, dat ik opbel, en waar ik de voicemail inspreek. Na een half uur komt er een oude mevrouw, die de deur opent en mijn credencial stempelt. Nu kan ik siësta houden, dacht ik. Want na een kwartier komt er een man binnen, die de vorige nacht hier blijkt te hebben geslapen met vrouw en baby, en nu zijn ze vanochtend vertrokken en hebben ze iets van de baby laten liggen. Hij is helemaal (al 8 kilometer verder) komen teruglopen om het te zoeken. De oude mevrouw die vandaag dienst heeft, heeft het vanochtend gevonden en mee naar huis genomen. Die komt dan ook na enige tijd weer aanlopen met de twee doeken (met wasknijpers) die op een droogrek schijnen te hebben gehangen. Nou, hij ook weer blij, en vertrekt. Intussen heeft hij mij gewaarschuwd voor de vele muggen, die hier ’s avonds op het grasveld vóór de refuge schijnen te vliegen, en hij raadt mij aan in de pharmacie vlakbij citronelle de java te gaan kopen: een flesje met olie, waarvan je een paar druppels in een klein beetje water moet laten lopen, en waarmee je je dan preventief kunt insmeren.
Wanneer ik later de wijk inga, koop ik dat spul, en vind ik ook een laverie, waar ik mijn vuile was eindelijk eens een goede beurt kan geven. Tot mijn verbazing hangt er een bordje met “free wifi”, en ik besluit bij mijn terugkomst, wanneer de was klaar is, mijn verslag hier de lucht in te sturen. Wanneer ik dat later probeer, duurt het eeuwen voordat ik mijn startpagina te zien krijg, en wanneer ik “waarbenjij.nu” intoets, loopt de zaak vast. Ook mislukt. Nou dan morgen maar ergens anders proberen.
Verder gebeurt er deze middag totaal niets, dus ik eet mijn kant en klare maaltijd uit de magnetron met puddinkje na, en ga veel slapen, want dat kun je bij deze temperaturen maar het beste doen.
Welterusten, en tot morgen, wanneer ik voor het eerst op deze camino een heel nieuwe route ga rijden; niet naar het zuiden, naar St, Jean Pied de Port, maar naar het zuidwesten, naar de kust, waar ik morgen in Bayonne hoop aan te komen.
Tot morgen.
Pelgrim Wim.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
