28 RUSTDAG 2: Na de finish wordt er uitgerust.
Blijf op de hoogte en volg Wim
28 Juli 2015 | Spanje, Santiago de Compostella
Dag 28: Dinsdag 28 juli 2015.
Plaats: Santiago.
Verslag:
Vandaag kan ik weer eens uitslapen, want ik hoef er niet meer op uit, en ook de andere pelgrims – op een enkeling na, die nog in het oude ritme zit, of die verder gaat naar Finisterre – wennen aan het nieuwe ritme; je hoeft niet meer weg; je bent op het eindpunt, en het is afgelopen met reizen. Ik neem het ontbijt mee naar buiten, en vind een klein pleintje vlakbij de albergue, waar veel bomen en bankjes staan, en waar het heel rustig is; het is de Praciña de San Roque, en ik maak er een foto van. Het is een oase van rust, er komt af en toe wat verkeer langs, dat ook meteen weer weg is. Dat wordt mijn ontbijtplek deze dagen. Je moet tijdens dit rustige niets-doen wel iets anders doen: je terugreis voorbereiden, en daar ben ik gisteren al mee begonnen door mijn terugvlucht naar Schiphol te boeken. Nu moet ik mijn fiets en bagage nog verzorgen, en daarvoor moet ik naar hotel Mexico, waar de vertegenwoordigster van Soetens Transport een paar keer per week in de lounge zit. Ik wandel op mijn gemak naar Santiago-Zuid, waar dat hotel ligt, en klim naar de derde etage; het hotel ligt bovenop een flat van twee woonlagen. In de lounge vertelt de receptionist me, dat señora Wiktoria (ze is van origine een Poolse) beneden in de fietsenkelder bezig is met pelgrims. Oké, dan weer terug (nu met de lift) naar de kelder, en daar zie ik haar bezig twee fietsen in te checken. En van wie zijn die fietsen? Geloof het of niet, daar staan Belgische Bart en Annemie, die gisteren zijn aangekomen. Die hebben dus stevig doorgefietst nadat ik hen de laatste maal heb gezien bij het Cruz de Fer! Ik spreek met Wiktoria af, dat ik morgen mijn spullen zal brengen, ik vertel Bart en Annemie dat ik om 11 uur bij de Parador wil zijn voor het bezoek aan de hotelkeuken, en dat lijkt hen wel wat. We spreken af, dat we elkaar daar straks zullen ontmoeten. Om 11 uur ben ik er, ik hoor bij de eerste 10, maar Bart en Annemie komen pas veel later, wanneer er al lang 10 pelgrims aanwezig zijn, en zelfs al enkele mensen teleurgesteld zijn afgedropen. Dan proberen ze het maar morgen, maar ze moeten dan wel eerder komen, zo spreken we af. Om 12 uur (ik heb dus een vol uur moeten wachten, maar dat kom je daar best door, want je kunt met 9 andere mensen kletsen) worden we gecontroleerd: iedereen moet zijn compostellana laten zien, en die moet in de afgelopen 5 dagen zijn uitgegeven. Pelgrims met oudere compostellana’s worden weggestuurd. Dan mogen we naar de hotelkeuken, en het verloopt weer volgens hetzelfde stramien: dienblad pakken, servies en bestek erbij, en aanschuiven bij een van de koks die dan allerlei lekkers opschept. Overigens zien we op een tafeltje langs de wand een paar schalen staan met kaas en vleeswaren en andere lekkernijen, waar het keukenpersoneel gewoon wat van afneemt als men erlangs komt; dat blijkt over te zijn van het ontbijt van vanochtend, en wij pelgrims zijn niet te beroerd om het hotel van die restjes te bevrijden. Dat beschouwen we dan maar als amuses vooraf. Met z’n tienen lopen we met volle dienbladen, en een fles wijn, naar het kamertje dat als eetkamer voor pelgrims dient. Ik zit naast drie jongelui uit Slovenië, en we raken in een geanimeerd gesprek; ze kennen het Sloveense Kerstlied niet, dat we (het Toonkunstkoor Maastricht) vaak op het programma hadden bij het Kerstconcert, maar kunnen wel de zinnen vertalen, voorzover ik me die nu nog kan herinneren.
Na het middageten loop ik weer de stad in, bezoek ook weer de Kathedraal, en ga op de Praza do Obradoiro staan, het plein vóór de Kathedraal, waar alle pelgrims hun aankomst in Santiago echt beleven. Ik sta op het plein om me heen te kijken, en merk een jongeman op die in zijn eentje niet ver van mij af staat, maar verder met niemand contact zoekt of maakt. Na verloop van tijd komt er uit de onderdoorgang (helemaal links naast de Kathedraal op de hoek van het plein is er een lange onderdoorgang naar een ander pleintje, een soort overdekte steeg) een fietspelgrim het plein oprijden, waar de jongeman op af loopt. Ze blijken moeder en zoon te zijn, moeder is fietspelgrim, en zoon is gisteren met het vliegtuig naar Santiago gekomen om haar te verwelkomen. Ze zijn Nederlanders, en ik neem hen mee naar de Huiskamer voor de welkomstkoffie. Ik ga ook vast op onderzoek uit naar wat kleine spulletjes als aandenken voor later, en ik ontdek een klein bronzen beeldje van een fietspelgrim, dat ik best mooi vind en dat niet duur is. Dan mijn siesta; en als avondmaaltijd gebruik ik weer een kant-en-klaar-maaltijd, die ik in de gemeenschappelijke keuken opwarm, en die prima smaakt, vooral wanneer het eten wordt beëindigd met een flannetje.
In de avond vertrek ik weer naar de Praza do Obradoiro voor het concert van de Tuna, en om 23.30 terug naar de albergue. Welterusten!
Pelgrim Wim.
Plaats: Santiago.
Verslag:
Vandaag kan ik weer eens uitslapen, want ik hoef er niet meer op uit, en ook de andere pelgrims – op een enkeling na, die nog in het oude ritme zit, of die verder gaat naar Finisterre – wennen aan het nieuwe ritme; je hoeft niet meer weg; je bent op het eindpunt, en het is afgelopen met reizen. Ik neem het ontbijt mee naar buiten, en vind een klein pleintje vlakbij de albergue, waar veel bomen en bankjes staan, en waar het heel rustig is; het is de Praciña de San Roque, en ik maak er een foto van. Het is een oase van rust, er komt af en toe wat verkeer langs, dat ook meteen weer weg is. Dat wordt mijn ontbijtplek deze dagen. Je moet tijdens dit rustige niets-doen wel iets anders doen: je terugreis voorbereiden, en daar ben ik gisteren al mee begonnen door mijn terugvlucht naar Schiphol te boeken. Nu moet ik mijn fiets en bagage nog verzorgen, en daarvoor moet ik naar hotel Mexico, waar de vertegenwoordigster van Soetens Transport een paar keer per week in de lounge zit. Ik wandel op mijn gemak naar Santiago-Zuid, waar dat hotel ligt, en klim naar de derde etage; het hotel ligt bovenop een flat van twee woonlagen. In de lounge vertelt de receptionist me, dat señora Wiktoria (ze is van origine een Poolse) beneden in de fietsenkelder bezig is met pelgrims. Oké, dan weer terug (nu met de lift) naar de kelder, en daar zie ik haar bezig twee fietsen in te checken. En van wie zijn die fietsen? Geloof het of niet, daar staan Belgische Bart en Annemie, die gisteren zijn aangekomen. Die hebben dus stevig doorgefietst nadat ik hen de laatste maal heb gezien bij het Cruz de Fer! Ik spreek met Wiktoria af, dat ik morgen mijn spullen zal brengen, ik vertel Bart en Annemie dat ik om 11 uur bij de Parador wil zijn voor het bezoek aan de hotelkeuken, en dat lijkt hen wel wat. We spreken af, dat we elkaar daar straks zullen ontmoeten. Om 11 uur ben ik er, ik hoor bij de eerste 10, maar Bart en Annemie komen pas veel later, wanneer er al lang 10 pelgrims aanwezig zijn, en zelfs al enkele mensen teleurgesteld zijn afgedropen. Dan proberen ze het maar morgen, maar ze moeten dan wel eerder komen, zo spreken we af. Om 12 uur (ik heb dus een vol uur moeten wachten, maar dat kom je daar best door, want je kunt met 9 andere mensen kletsen) worden we gecontroleerd: iedereen moet zijn compostellana laten zien, en die moet in de afgelopen 5 dagen zijn uitgegeven. Pelgrims met oudere compostellana’s worden weggestuurd. Dan mogen we naar de hotelkeuken, en het verloopt weer volgens hetzelfde stramien: dienblad pakken, servies en bestek erbij, en aanschuiven bij een van de koks die dan allerlei lekkers opschept. Overigens zien we op een tafeltje langs de wand een paar schalen staan met kaas en vleeswaren en andere lekkernijen, waar het keukenpersoneel gewoon wat van afneemt als men erlangs komt; dat blijkt over te zijn van het ontbijt van vanochtend, en wij pelgrims zijn niet te beroerd om het hotel van die restjes te bevrijden. Dat beschouwen we dan maar als amuses vooraf. Met z’n tienen lopen we met volle dienbladen, en een fles wijn, naar het kamertje dat als eetkamer voor pelgrims dient. Ik zit naast drie jongelui uit Slovenië, en we raken in een geanimeerd gesprek; ze kennen het Sloveense Kerstlied niet, dat we (het Toonkunstkoor Maastricht) vaak op het programma hadden bij het Kerstconcert, maar kunnen wel de zinnen vertalen, voorzover ik me die nu nog kan herinneren.
Na het middageten loop ik weer de stad in, bezoek ook weer de Kathedraal, en ga op de Praza do Obradoiro staan, het plein vóór de Kathedraal, waar alle pelgrims hun aankomst in Santiago echt beleven. Ik sta op het plein om me heen te kijken, en merk een jongeman op die in zijn eentje niet ver van mij af staat, maar verder met niemand contact zoekt of maakt. Na verloop van tijd komt er uit de onderdoorgang (helemaal links naast de Kathedraal op de hoek van het plein is er een lange onderdoorgang naar een ander pleintje, een soort overdekte steeg) een fietspelgrim het plein oprijden, waar de jongeman op af loopt. Ze blijken moeder en zoon te zijn, moeder is fietspelgrim, en zoon is gisteren met het vliegtuig naar Santiago gekomen om haar te verwelkomen. Ze zijn Nederlanders, en ik neem hen mee naar de Huiskamer voor de welkomstkoffie. Ik ga ook vast op onderzoek uit naar wat kleine spulletjes als aandenken voor later, en ik ontdek een klein bronzen beeldje van een fietspelgrim, dat ik best mooi vind en dat niet duur is. Dan mijn siesta; en als avondmaaltijd gebruik ik weer een kant-en-klaar-maaltijd, die ik in de gemeenschappelijke keuken opwarm, en die prima smaakt, vooral wanneer het eten wordt beëindigd met een flannetje.
In de avond vertrek ik weer naar de Praza do Obradoiro voor het concert van de Tuna, en om 23.30 terug naar de albergue. Welterusten!
Pelgrim Wim.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
