20 ETAPPE 16: Een hartverwarmend weerzien.
Blijf op de hoogte en volg Wim
20 Juli 2015 | Spanje, El Burgo Ranero
Dag 20: maandag 20 juli 2015.
Van: Carrion de los Condes.
Naar: El Burgo Ranero.
Afstand: waarschijnlijk (volgens het routeboekje) 57 km.
Totaal: 781,74 km, waarvan 751,74 km per fiets.
Verslag: Vandaag is de verjaardag van kleinzoon Martijn in de USA. Proficiat, jongen! Opa kan niet op jouw verjaardag komen, en heeft ook geen kaart kunnen versturen, maar doet dat vandaag nog, en ik zal ook proberen om jouw papa te bellen.
Ik vertrek om half acht uit Carrion, en dat wordt mij gemakkelijk gemaakt door de twee dames uit Firenze, die proberen om zo zachtjes mogelijk op te staan, in te pakken, en de kamer te verlaten, maar dat gaat op z’n Italiaans, en dus is Wim echt wel wakker geworden. Geen probleem, ik maak van de nood een deugd, en ik ben al vroeg op de fiets onderweg naar Sahagún, en daarna naar El Burgo Ranero. Van de reis is niet veel te vertellen; het is nog redelijk koel, en ik schiet lekker op. Onderweg naar Sahagun zie ik opeens links van de weg een vreemd stelletje lopen: een wandelpelgrim met zijn hond, en de hond heeft een rugzakje om met kennelijk zijn eigen voer. Ik maak een praatje met de man, een Oostenrijker, die thuis is gestart en nu aardig op streek is om Santiago te halen. Zijn hond draagt inderdaad zijn eigen mondvoorraad voor drie dagen, en zijn eigen bed: hij slaapt op dat rugzakje. Om tien uur ben ik in Sahagún, haal een stempel bij mijn vorige albergue, ook weer mislukt-onleesbaar, maar daar maal je niet om. Op de Plaza – ik heb niet opgelet of het de Plaza Mayor of de Plaza España was, maar in ieder geval de Plaza waar ik drie jaar geleden met Fien en Willem heb gezeten – drink ik mijn eerste cafe con lecche van vandaag, haal geld bij een Telebanco, en stap weer op mijn fiets naar El Burgo Ranero. Eerst fiets ik aan de verkeerde kant het stadje uit, terug naar Carrion, maar dat heb ik al snel in de gaten, dus omkeren, en dan gaat het de goede kant op. Intussen is het weer van warm heet geworden (er is nog geen weersverandering op komst) en mijn drinkbussen zijn nog net niet alle vier leeg wanneer ik vlak na twaalven in El Burgo Ranero aankom.
Het is een fijn gevoel alles weer terug te zien, en er zit op het terras van Albergue El Nogal iemand overduidelijk op klanten te wachten. Ik stop bij hem, en hij zegt: Een Koga Miyata, een routeboekje op de stuurtas, dat moet een Nederlander zijn! Dan vertel ik hem dat ik ooit op zijn stoel heb gezeten, en dat ik nu even kom kijken, hoe alles er nog uit ziet. Omdat ik het erg warm heb, loop ik door naar het terras van Hostal El Peregrino, waar ik een koude caña (glas bier) bestel bij een onbekende jongen. Even later komt moeder Julita uit de keuken, en zij herkent mij. Ze roept meteen vader Teófilo en dochter Monica erbij, en er ontstaat een ontzettend gekwetter over mij en over twee jaar geleden. Monica haalt meteen een nieuwe caña wanneer de eerste leeg is, en ik ben zo goed niet of ik moet beloven vanavond het menu peregrino te komen eten. Ik bel broer Frans op, maar die is niet thuis.
Na ruim een half uur ga ik terug naar het terrasje van El Nogal en ga weer bij hospitalero Gerard zitten. Plotseling komt de eigenaresse Tere (Teresa) naar buiten, blijft stomverbaasd naar mij staan kijken, en komt dan meteen op mij af: Wim! Dit alles is werkelijk hartverwarmend. Ik krijg van haar meteen de doble, de grote tweepersoonskamer boven, en daar breng ik mijn spullen dan ook maar snel naar toe; de fiets gaat in de tuin met de ketting om een boom heen. Eerst een heerlijke douchebeurt, de was gaat in de grote wasmachine in de casa (het eigen huis naast de albergue), en vervolgens op een van de droogrekjes in de achtertuin. Dan terug naar El Peregrino voor een cafe con lecche en een stuk tortilla con patatas.; dat smaakt meer dan uitstekend! Net wanneer ik terugloop naar het albergue-terrasje, belt broer Frans terug, en op mijn vraag: 3 x raden waar ik nu zit, weet hij uiteraard meteen het antwoord. Hier heb ik namelijk twee jaar geleden twee weken samen met hem doorgebracht. Ik ga van mijn siesta genieten, en dan aanvullende boodschappen doen in de dorps-tienda. Ik koop er ook een verjaardagskaart voor Martijn, die meteen op de post gaat. Ik probeer Ad in Amerika te bellen, maar dat gaat niet goed; al na enkele seconden wordt de verbinding verbroken, maar we hebben elkaar toch wel even gehoord. Ik keuvel lang met Gerard, die blij is eindelijk weer eens Nederlands te kunnen praten; hij zit hier al bijna vier weken. Dan maken we een wandelingetje, onder andere naar de albergue municipal tegenover Hostal El Peregrino. We lopen er ook even binnen, maar ik vind het maar een groot hok, en niet erg prettig om te verblijven hoewel de jeugd daar anders over schijnt te denken. Wanneer ik met Gerard bij El Peregrino op het terras koffie zit te drinken, komt er plotseling een viertal Françaises naar onze albergue en moet Gerard weer aan het werk. O ja, er wordt in onze albergue nu ook drank verkocht in blikjes en flessen, koud gehouden in een nieuwe koelkast in de keuken van de casa; en dat voor spotprijsjes!
Het menu peregrino is voortreffelijk: gebakken champignons met kaas als voorgerecht, en konijneboutjes met gebakken aardappeltjes als hoofdgerecht; en daar hoort een complete fles rode wijn bij, maar die laat ik toch maar half staan! Als nagerecht een lekker stuk tarta. En dan ga ik mijn doble opzoeken voor welverdiende rust. Tot morgen!
Pelgrim Wim.
Van: Carrion de los Condes.
Naar: El Burgo Ranero.
Afstand: waarschijnlijk (volgens het routeboekje) 57 km.
Totaal: 781,74 km, waarvan 751,74 km per fiets.
Verslag: Vandaag is de verjaardag van kleinzoon Martijn in de USA. Proficiat, jongen! Opa kan niet op jouw verjaardag komen, en heeft ook geen kaart kunnen versturen, maar doet dat vandaag nog, en ik zal ook proberen om jouw papa te bellen.
Ik vertrek om half acht uit Carrion, en dat wordt mij gemakkelijk gemaakt door de twee dames uit Firenze, die proberen om zo zachtjes mogelijk op te staan, in te pakken, en de kamer te verlaten, maar dat gaat op z’n Italiaans, en dus is Wim echt wel wakker geworden. Geen probleem, ik maak van de nood een deugd, en ik ben al vroeg op de fiets onderweg naar Sahagún, en daarna naar El Burgo Ranero. Van de reis is niet veel te vertellen; het is nog redelijk koel, en ik schiet lekker op. Onderweg naar Sahagun zie ik opeens links van de weg een vreemd stelletje lopen: een wandelpelgrim met zijn hond, en de hond heeft een rugzakje om met kennelijk zijn eigen voer. Ik maak een praatje met de man, een Oostenrijker, die thuis is gestart en nu aardig op streek is om Santiago te halen. Zijn hond draagt inderdaad zijn eigen mondvoorraad voor drie dagen, en zijn eigen bed: hij slaapt op dat rugzakje. Om tien uur ben ik in Sahagún, haal een stempel bij mijn vorige albergue, ook weer mislukt-onleesbaar, maar daar maal je niet om. Op de Plaza – ik heb niet opgelet of het de Plaza Mayor of de Plaza España was, maar in ieder geval de Plaza waar ik drie jaar geleden met Fien en Willem heb gezeten – drink ik mijn eerste cafe con lecche van vandaag, haal geld bij een Telebanco, en stap weer op mijn fiets naar El Burgo Ranero. Eerst fiets ik aan de verkeerde kant het stadje uit, terug naar Carrion, maar dat heb ik al snel in de gaten, dus omkeren, en dan gaat het de goede kant op. Intussen is het weer van warm heet geworden (er is nog geen weersverandering op komst) en mijn drinkbussen zijn nog net niet alle vier leeg wanneer ik vlak na twaalven in El Burgo Ranero aankom.
Het is een fijn gevoel alles weer terug te zien, en er zit op het terras van Albergue El Nogal iemand overduidelijk op klanten te wachten. Ik stop bij hem, en hij zegt: Een Koga Miyata, een routeboekje op de stuurtas, dat moet een Nederlander zijn! Dan vertel ik hem dat ik ooit op zijn stoel heb gezeten, en dat ik nu even kom kijken, hoe alles er nog uit ziet. Omdat ik het erg warm heb, loop ik door naar het terras van Hostal El Peregrino, waar ik een koude caña (glas bier) bestel bij een onbekende jongen. Even later komt moeder Julita uit de keuken, en zij herkent mij. Ze roept meteen vader Teófilo en dochter Monica erbij, en er ontstaat een ontzettend gekwetter over mij en over twee jaar geleden. Monica haalt meteen een nieuwe caña wanneer de eerste leeg is, en ik ben zo goed niet of ik moet beloven vanavond het menu peregrino te komen eten. Ik bel broer Frans op, maar die is niet thuis.
Na ruim een half uur ga ik terug naar het terrasje van El Nogal en ga weer bij hospitalero Gerard zitten. Plotseling komt de eigenaresse Tere (Teresa) naar buiten, blijft stomverbaasd naar mij staan kijken, en komt dan meteen op mij af: Wim! Dit alles is werkelijk hartverwarmend. Ik krijg van haar meteen de doble, de grote tweepersoonskamer boven, en daar breng ik mijn spullen dan ook maar snel naar toe; de fiets gaat in de tuin met de ketting om een boom heen. Eerst een heerlijke douchebeurt, de was gaat in de grote wasmachine in de casa (het eigen huis naast de albergue), en vervolgens op een van de droogrekjes in de achtertuin. Dan terug naar El Peregrino voor een cafe con lecche en een stuk tortilla con patatas.; dat smaakt meer dan uitstekend! Net wanneer ik terugloop naar het albergue-terrasje, belt broer Frans terug, en op mijn vraag: 3 x raden waar ik nu zit, weet hij uiteraard meteen het antwoord. Hier heb ik namelijk twee jaar geleden twee weken samen met hem doorgebracht. Ik ga van mijn siesta genieten, en dan aanvullende boodschappen doen in de dorps-tienda. Ik koop er ook een verjaardagskaart voor Martijn, die meteen op de post gaat. Ik probeer Ad in Amerika te bellen, maar dat gaat niet goed; al na enkele seconden wordt de verbinding verbroken, maar we hebben elkaar toch wel even gehoord. Ik keuvel lang met Gerard, die blij is eindelijk weer eens Nederlands te kunnen praten; hij zit hier al bijna vier weken. Dan maken we een wandelingetje, onder andere naar de albergue municipal tegenover Hostal El Peregrino. We lopen er ook even binnen, maar ik vind het maar een groot hok, en niet erg prettig om te verblijven hoewel de jeugd daar anders over schijnt te denken. Wanneer ik met Gerard bij El Peregrino op het terras koffie zit te drinken, komt er plotseling een viertal Françaises naar onze albergue en moet Gerard weer aan het werk. O ja, er wordt in onze albergue nu ook drank verkocht in blikjes en flessen, koud gehouden in een nieuwe koelkast in de keuken van de casa; en dat voor spotprijsjes!
Het menu peregrino is voortreffelijk: gebakken champignons met kaas als voorgerecht, en konijneboutjes met gebakken aardappeltjes als hoofdgerecht; en daar hoort een complete fles rode wijn bij, maar die laat ik toch maar half staan! Als nagerecht een lekker stuk tarta. En dan ga ik mijn doble opzoeken voor welverdiende rust. Tot morgen!
Pelgrim Wim.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
