13 ETAPPE 10: Heuvels, heuvels, heuvels.
Blijf op de hoogte en volg Wim
13 Juli 2015 | Spanje, Navarrete
Dag 13: maandag 13 juli 2015.
Van: Los Arcos.
Naar: Navarrete.
Afstand: naar schatting (volgens het routeboekje) 40 km, maar ik heb beslist meer gereden door niet volgens de route te rijden en verkeerd te rijden.
Totaal: 506,24 km, waarvan 476,24 km per fiets.
Verslag: Ook vandaag weer vroeg op om vroeg op de fiets te zitten en zo veel mogelijk koelte mee te pikken. Maar het Nederlandse echtpaar is mij vandaag voor. Ze hebben in hun tentje al vanaf half vijf last gehad van de wandelaarpelgrims in het hoofdgebouw (de benauwde kamertjes), die begonnen op te staan en te rommelen met hun bagage, en ze zijn dus vandaag de eerste fietsers, die vertrekken. Vandaag weer klimmen, en het routeboekje is niet in staat om ze allemaal te noemen, dus er staat: 10 kilometer heuvels. Het gaat op en af, en dan niet zo maar even heuveltjes, maar echte heuvels, zo van 2 tot 3 maal de Windraakberg achter Sittard.
Veel heuvels deze morgen, en ook best zwaar om op te fietsen, dus ik moet vaak mijn fiets omhoog duwen. Maar omdat het nog redelijk koel is, valt het eigenlijk wel mee. Het is dus uren lang fietsen en fiets duwen. Eindelijk kom ik in Viana, de eerste grote plaats, waarvan ik weet dat ik vlakbij Logroño ben. Doorgaan, Wim, de beloning komt zo in die grote stad, waar bars zijn en koffie en zo! Onderweg naar Logroño kom ik nog langs een groot reclamebord, waar de aanstaande bruiloft wordt aangekondigd op 1 augustus van Anna en Rafael. Ik ben er te snel langs om er een foto van te maken. Dan kom ik Logroño in langs dezelfde route als drie jaar geleden , dus langs het – bij pelgrims – overbekende bureautje van Felisa, de dochter van Maria, bekend van de documentaire Maria’s Way (zie mijn verslag van drie jaar geleden). Ze heeft dit jaar geen kersen meer voor de pelgrims, maar zet nog steeds haar stempel op de credencial van ieder die dat wil. Ik koop er ook een herinneringsplaatje voor thuis. Dan kom ik in de stad en ik fiets rechtstreeks naar het pleintje bij de kathedraal. En wie zitten daar? Jawel, hoor. Je kunt ze niet missen, dat Nederlandse echtpaar. We gaan de kathedraal in, waar we van de koster een stempel krijgen, en drinken dan samen een cafe con lecche op het terras op het pleintje.
Er komt een in het wit geklede figuur het plein op, een pater met een wit habijt met een rugzak, die ook op het terras gaat zitten. Angela en ik vragen hem in het Engels, of we een foto mogen maken, en dat is natuurlijk akkoord. Nadat we de foto hebben genomen en tegen elkaar (uiteraard in het Nederlands) beginnen te praten, horen we die pater plotseling zeggen, dat we tegen hem ook Nederlands kunnen spreken! Het blijkt een jonge Dominicaan te zijn, afkomstig uit een plaatsje vlakbij Groningen, die al 15 jaar in Ierland leeft en daar les geeft op een middelbare school. Hij is een paar dagen op weg om de camino-sfeer te proeven, en gaat hierna met zijn zus in de Alpen bergen beklimmen.
Na de koffie scheiden onze wegen, en ga ik vooruit om de stad uit te komen. Ik weet nog waar de knelpunten liggen, en ik ben binnen een kwartier weer op de weg naar het stuwmeer en het park buiten de stad. Wanneer ik alles heb gehad (ook weer veel klimmen) kom ik op het einde van het park bij een informatie-gebouwtje met een grote aula voor instructie-doeleinden, waar je ook iets kunt eten en drinken. Omdat het intussen alweer goed heet is geworden, maak ik daar een tweede stop, en ik neem naast een lekkere ijskoude cola een tortilla con patates. Lekker! Ik fiets weer verder, en zie in de verte het Nederlandse echtpaar weer fietsen, dat mij intussen heeft ingehaald. We halen een tweede stempel bij een (zegt hij) heremiet, die op het einde van het park zijn tenten heeft opgeslagen. Wanneer we even verder zijn, schakel ik verkeerd, en ligt mijn ketting er af. Ik krijg nu hulp van Jacques, en binnen no time ligt de ketting er weer op. Verder naar Navarrete, waar ik de vorige camino werd geweigerd in de albergue municipal, omdat ik ciclista was. Ik ben benieuwd, hoe dat dit jaar gaat. Om 13.35 kom ik aan bij de albergue, die om 13.30 open blijkt te zijn gegaan, en ik word waarachtig toegelaten! Alleen hebben ze geen garage of zo voor mijn fiets, dus die gaat buiten aan de ketting bij een van de arcades. Terwijl ik sta te wachten om te worden ingecheckt, komt de Nederlandse Dominicaan achter mij staan. Hij heeft de route volgens mij knap snel gelopen, want er waren zware klimmetjes, althans voor de fietsers. Ik weet niet hoe dat op de route voor de wandelaars is geweest. Hij krijgt het bed naast mij, en ik ben natuurlijk benieuwd hoe dat straks zal gaan; ik heb nog nooit naast een pater geslapen op de camino! Het blijkt minder spannend te zijn dan gedacht. Voor de nieuwsgierigen onder jullie: hij trekt gewoon zijn habijt uit, en blijkt daaronder een t-shirt en bermuda te dragen, en is dan een Nederlandse jongeman. Hij gaat na mij douchen, en we kletsen wat als “normale” pelgrims. Daarna gaan we allebei siesta houden, en niemand heeft in de gaten, dat er een pater naast mij slaapt.
Na vijf uur ga ik in de Alimentacion aan de overkant boodschappen doen, want gisteren op zondag ben ik door mijn voorraden heen geraakt. Terug in de albergue kom ik in de keuken, waar ik mijn verslag wil gaan typen. Daar staat de hospitalero klaar om voor al zijn gasten crêpes te bakken. Hij blijkt een Breton te zijn, die zijn regionale specialiteit (crêpes bretonnes) gaat promoten. Iedere pelgrim krijgt voor niets een gesuikerde crêpe. Heerlijk! Na het eten heb ik in de keuken nog gesprekken met de aanwezige jongelui (Duitsland, Spanje, Italië), en een oudere Fransman, die ook alweer ouder dan ik blijkt te zijn, al is dat maar 1 jaar ouder. De Italianen koken een heerlijk ruikende pastamaaltijd, waar iedereen van smult. Ik lever mijn bijdrage door het beschikbaar stellen van de net gekochte fles rode wijn. Fantastische avond!
Morgen ga ik naar Santo Domingo de la Calzada, en dan overmorgen richting Burgos, over de 2e Spaanse bergketen, de Montes de Oca.
Pelgrim Wim.
Van: Los Arcos.
Naar: Navarrete.
Afstand: naar schatting (volgens het routeboekje) 40 km, maar ik heb beslist meer gereden door niet volgens de route te rijden en verkeerd te rijden.
Totaal: 506,24 km, waarvan 476,24 km per fiets.
Verslag: Ook vandaag weer vroeg op om vroeg op de fiets te zitten en zo veel mogelijk koelte mee te pikken. Maar het Nederlandse echtpaar is mij vandaag voor. Ze hebben in hun tentje al vanaf half vijf last gehad van de wandelaarpelgrims in het hoofdgebouw (de benauwde kamertjes), die begonnen op te staan en te rommelen met hun bagage, en ze zijn dus vandaag de eerste fietsers, die vertrekken. Vandaag weer klimmen, en het routeboekje is niet in staat om ze allemaal te noemen, dus er staat: 10 kilometer heuvels. Het gaat op en af, en dan niet zo maar even heuveltjes, maar echte heuvels, zo van 2 tot 3 maal de Windraakberg achter Sittard.
Veel heuvels deze morgen, en ook best zwaar om op te fietsen, dus ik moet vaak mijn fiets omhoog duwen. Maar omdat het nog redelijk koel is, valt het eigenlijk wel mee. Het is dus uren lang fietsen en fiets duwen. Eindelijk kom ik in Viana, de eerste grote plaats, waarvan ik weet dat ik vlakbij Logroño ben. Doorgaan, Wim, de beloning komt zo in die grote stad, waar bars zijn en koffie en zo! Onderweg naar Logroño kom ik nog langs een groot reclamebord, waar de aanstaande bruiloft wordt aangekondigd op 1 augustus van Anna en Rafael. Ik ben er te snel langs om er een foto van te maken. Dan kom ik Logroño in langs dezelfde route als drie jaar geleden , dus langs het – bij pelgrims – overbekende bureautje van Felisa, de dochter van Maria, bekend van de documentaire Maria’s Way (zie mijn verslag van drie jaar geleden). Ze heeft dit jaar geen kersen meer voor de pelgrims, maar zet nog steeds haar stempel op de credencial van ieder die dat wil. Ik koop er ook een herinneringsplaatje voor thuis. Dan kom ik in de stad en ik fiets rechtstreeks naar het pleintje bij de kathedraal. En wie zitten daar? Jawel, hoor. Je kunt ze niet missen, dat Nederlandse echtpaar. We gaan de kathedraal in, waar we van de koster een stempel krijgen, en drinken dan samen een cafe con lecche op het terras op het pleintje.
Er komt een in het wit geklede figuur het plein op, een pater met een wit habijt met een rugzak, die ook op het terras gaat zitten. Angela en ik vragen hem in het Engels, of we een foto mogen maken, en dat is natuurlijk akkoord. Nadat we de foto hebben genomen en tegen elkaar (uiteraard in het Nederlands) beginnen te praten, horen we die pater plotseling zeggen, dat we tegen hem ook Nederlands kunnen spreken! Het blijkt een jonge Dominicaan te zijn, afkomstig uit een plaatsje vlakbij Groningen, die al 15 jaar in Ierland leeft en daar les geeft op een middelbare school. Hij is een paar dagen op weg om de camino-sfeer te proeven, en gaat hierna met zijn zus in de Alpen bergen beklimmen.
Na de koffie scheiden onze wegen, en ga ik vooruit om de stad uit te komen. Ik weet nog waar de knelpunten liggen, en ik ben binnen een kwartier weer op de weg naar het stuwmeer en het park buiten de stad. Wanneer ik alles heb gehad (ook weer veel klimmen) kom ik op het einde van het park bij een informatie-gebouwtje met een grote aula voor instructie-doeleinden, waar je ook iets kunt eten en drinken. Omdat het intussen alweer goed heet is geworden, maak ik daar een tweede stop, en ik neem naast een lekkere ijskoude cola een tortilla con patates. Lekker! Ik fiets weer verder, en zie in de verte het Nederlandse echtpaar weer fietsen, dat mij intussen heeft ingehaald. We halen een tweede stempel bij een (zegt hij) heremiet, die op het einde van het park zijn tenten heeft opgeslagen. Wanneer we even verder zijn, schakel ik verkeerd, en ligt mijn ketting er af. Ik krijg nu hulp van Jacques, en binnen no time ligt de ketting er weer op. Verder naar Navarrete, waar ik de vorige camino werd geweigerd in de albergue municipal, omdat ik ciclista was. Ik ben benieuwd, hoe dat dit jaar gaat. Om 13.35 kom ik aan bij de albergue, die om 13.30 open blijkt te zijn gegaan, en ik word waarachtig toegelaten! Alleen hebben ze geen garage of zo voor mijn fiets, dus die gaat buiten aan de ketting bij een van de arcades. Terwijl ik sta te wachten om te worden ingecheckt, komt de Nederlandse Dominicaan achter mij staan. Hij heeft de route volgens mij knap snel gelopen, want er waren zware klimmetjes, althans voor de fietsers. Ik weet niet hoe dat op de route voor de wandelaars is geweest. Hij krijgt het bed naast mij, en ik ben natuurlijk benieuwd hoe dat straks zal gaan; ik heb nog nooit naast een pater geslapen op de camino! Het blijkt minder spannend te zijn dan gedacht. Voor de nieuwsgierigen onder jullie: hij trekt gewoon zijn habijt uit, en blijkt daaronder een t-shirt en bermuda te dragen, en is dan een Nederlandse jongeman. Hij gaat na mij douchen, en we kletsen wat als “normale” pelgrims. Daarna gaan we allebei siesta houden, en niemand heeft in de gaten, dat er een pater naast mij slaapt.
Na vijf uur ga ik in de Alimentacion aan de overkant boodschappen doen, want gisteren op zondag ben ik door mijn voorraden heen geraakt. Terug in de albergue kom ik in de keuken, waar ik mijn verslag wil gaan typen. Daar staat de hospitalero klaar om voor al zijn gasten crêpes te bakken. Hij blijkt een Breton te zijn, die zijn regionale specialiteit (crêpes bretonnes) gaat promoten. Iedere pelgrim krijgt voor niets een gesuikerde crêpe. Heerlijk! Na het eten heb ik in de keuken nog gesprekken met de aanwezige jongelui (Duitsland, Spanje, Italië), en een oudere Fransman, die ook alweer ouder dan ik blijkt te zijn, al is dat maar 1 jaar ouder. De Italianen koken een heerlijk ruikende pastamaaltijd, waar iedereen van smult. Ik lever mijn bijdrage door het beschikbaar stellen van de net gekochte fles rode wijn. Fantastische avond!
Morgen ga ik naar Santo Domingo de la Calzada, en dan overmorgen richting Burgos, over de 2e Spaanse bergketen, de Montes de Oca.
Pelgrim Wim.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
