09 ETAPPE 6: Au revoir la France, bienvenido Españ
Blijf op de hoogte en volg Wim
09 Juli 2015 | Spanje, Roncesvalles
Dag 9: donderdag 9 juli 2015.
Van: St. Jean Pied de Port.
Naar: Roncesvalles.
Afstand: 0,65 km per fiets en ongeveer 30 km per bus.
Totaal: 342,74 km, waarvan 312,74 km per fiets.
Verslag: De cardioloog zei drie jaar geleden: wanneer je naar je lijf luistert, kun je gerust de camino doen. Die lijfspreuk heb ik steeds voor ogen gehouden, en die is vandaag de reden geweest voor het besluit om niet per fiets de Pyreneeën-col op te gaan fietsen, maar heel het spul onder in een Spaanse bus te leggen, en me naar Roncesvalles te laten rijden. Het betekent: vanochtend lekker langzaam aan doen in de refuge, als laatste ontbijten – er liggen nog net 3 stukken baguette in een mandje – en rustig inpakken. De fiets leg ik aan een paal in de tuin aan de ketting vast, en de bagage parkeer ik in het pelgrimsbureau iets verder naar beneden in de straat. En dan als een toerist door St. Jean kuieren, krantje kopen, en tijdens het op een terras koffie drinken die krant lezen. Ik hoor overal om me heen Spaans spreken in plaats van Frans, en dat herinnert me aan gisteren, toen ik in de refuge door een Spaanse mevrouw werd ingecheckt. De Spanjaarden lijken langzamerhand dit Franse stadje over te nemen, of op zijn minst onder hun invloed te brengen.
En dan, om 11 uur, loop ik terug naar de refuge, bevrijd mijn stalen vriend, haal verderop mijn spullen op, en daal de steile helling weer af naar de doorgaande weg, waar de bus ergens zal stoppen. Er is geen bushalte aangegeven, dus je moet maar gokken, waar je moet zijn. Niemand kan me zeggen waar het precies is: Oui, oui, c’est ici, en dan maken ze met hun hand een halve cirkel. Een minuut of 5 over tijd komt uit de richting Spanje een grote touringcar, die honderd meter van mij stopt en een lading mensen en bagage (ook een fiets) uitspuugt. Vóór alles buiten is, heb ik heel mijn hebben en houden al naast de bus gekregen, en mag ik fiets en bagage onderin leggen. Ik blijk de enige passagier te zijn op de terugweg naar Spanje. En zelfs voor € 5,-- in plaats van € 10,--, zoals de juf in het Office de Tourisme mij had gezegd. Voor dat geld kom je in Nederland zelfs zonder fiets nog niet van Susteren naar Roermond.
Het is heel bijzonder om nu op een zo luxueuze manier nog eens heel die rot-route van toen over te doen. We zijn drie kwartier bezig met wat ik toen in 7 en een half uur heb gedaan; ik merk dat ik dat een heel emotionele ervaring vind. Onderweg krijg ik de schrik van mijn leven, wanneer de chauffeur plotseling schuin omhoog opveert om een vlieg te verjagen, die hem irriteert! We zitten verdorie niet op een rechte vierbaansweg! Maar goed, het heeft geen consequenties. Ook passeren we 4 fietsers, die ik vanochtend bij het pelgrimsbureau heb zien wegrijden. Tja, ik weet wat die lui nu doormaken. Ik zie dat ze aan het zwoegen zijn. Ook komen we langs wat wandelpelgrims, die dus deze route hebben verkozen boven de aangegeven wandelaarsroute; zeker bang om te verdwalen. Om half een stoppen we in Roncesvalles, en ik haal alles beneden uit de bus. Er waait hier boven een
harde gure wind, en daarom trek ik meteen mijn fleece-jack aan. Ik kan inchecken in de grote Albergue, maar mag pas om twee uur er in. Ik ben vandaag de 4e inchecker, en ik lig op de 1e verdieping helemaal vooraan, maar wel voor het eerst deze camino in een bovenbed. Ik ga snel naar de wasserij, waar ik al mijn natgeregende spullen van gisteren kan laten wassen en drogen; dat kon namelijk niet in de refuge in St. Jean. En dan buiten op de binnenplaats, op een stenen bank, lunchen met het van gisteren overgebleven stokbrood en de idem camembert, en een beker rode wijn. Ik heb vanochtend nog een vers half stokbrood en grote fles frisdrank gekocht voor morgenvroeg. Meteen hierna moet ik aan de slag met mijn fiets, want die heeft het transport in de bus niet ongeschonden overleefd: de ketting ligt eraf, maar dat is zo verholpen; er is een ander, niet te verhelpen probleem met de kilometerteller, waarvan de houder is gebarsten, en daardoor is het contact met de sensor op een van de linkerspaken verbroken. Nu weet ik niet hoeveel kilometer ik afleg, en dus kan ik ook niet meer precies bepalen hoe ik volgens het routeboekje moet rijden. Er zijn namelijk aanwijzingen als: na 5 kilometer linksaf, en dat moet in het vervolg maar op de gok. Ik krijg van hospitalero Hans (dat schijnt hier de “technische” man te zijn) wel simpele lijm, maar dat spul werkt niet goed genoeg.
Ik ga na het eten wat rondkijken, want de vorige keer heb ik daar geen gelegenheid toe gehad, omdat ik pas zo laat arriveerde. Ik besluit om toch maar het pelgrimsmenu te doen, maar dan in het andere restaurant; ik geef hen daar het voordeel van de twijfel, en de maaltijdsalade eet ik wel morgenmiddag onderweg op. Ik maak ook nog kennis met een Nederlandse fietser, eine jông oet Voelender, maar ik heb niet zo veel met hem, want hij moet 100 tot 150 km per dag doen om volgende week zondag in Santiago het vliegtuig naar huis te kunnen nemen. Hij is de 28e juni in Voerendaal vertrokken, en heeft vandaag dus Roncesvalles gehaald.
Ik ga naar de pelgrims-mis, eigenlijk omdat dat bij de traditie hoort; ik heb immers eerder dit jaar in Roermond ook die pelgrims-mis bijgewoond, en daarbij is mijn naam omgeroepen als een toekomstige pelgrim verderop dit jaar. Rechtstreeks uit de kerk gaat het naar het restaurant, waar het menu werkelijk goed is: een grote kom lekkere soep, dan 2 grote stukken vis in witte saus met frietjes, en een bekertje yoghurt na. We zitten hier niet aan lange tafels, maar aan tafeltjes van vier; ik in gezelschap van Dino, Nina en Silvio (no Berlusconi, voegt hij er aan toe) uit Torino.
Heel gezellig, iedereen spreekt Engels, en het is een leuke conversatie. Na het eten snel naar boven, want een half uur later gaan de lichten uit. Hasta mañana!
Pelgrim Wim.
Van: St. Jean Pied de Port.
Naar: Roncesvalles.
Afstand: 0,65 km per fiets en ongeveer 30 km per bus.
Totaal: 342,74 km, waarvan 312,74 km per fiets.
Verslag: De cardioloog zei drie jaar geleden: wanneer je naar je lijf luistert, kun je gerust de camino doen. Die lijfspreuk heb ik steeds voor ogen gehouden, en die is vandaag de reden geweest voor het besluit om niet per fiets de Pyreneeën-col op te gaan fietsen, maar heel het spul onder in een Spaanse bus te leggen, en me naar Roncesvalles te laten rijden. Het betekent: vanochtend lekker langzaam aan doen in de refuge, als laatste ontbijten – er liggen nog net 3 stukken baguette in een mandje – en rustig inpakken. De fiets leg ik aan een paal in de tuin aan de ketting vast, en de bagage parkeer ik in het pelgrimsbureau iets verder naar beneden in de straat. En dan als een toerist door St. Jean kuieren, krantje kopen, en tijdens het op een terras koffie drinken die krant lezen. Ik hoor overal om me heen Spaans spreken in plaats van Frans, en dat herinnert me aan gisteren, toen ik in de refuge door een Spaanse mevrouw werd ingecheckt. De Spanjaarden lijken langzamerhand dit Franse stadje over te nemen, of op zijn minst onder hun invloed te brengen.
En dan, om 11 uur, loop ik terug naar de refuge, bevrijd mijn stalen vriend, haal verderop mijn spullen op, en daal de steile helling weer af naar de doorgaande weg, waar de bus ergens zal stoppen. Er is geen bushalte aangegeven, dus je moet maar gokken, waar je moet zijn. Niemand kan me zeggen waar het precies is: Oui, oui, c’est ici, en dan maken ze met hun hand een halve cirkel. Een minuut of 5 over tijd komt uit de richting Spanje een grote touringcar, die honderd meter van mij stopt en een lading mensen en bagage (ook een fiets) uitspuugt. Vóór alles buiten is, heb ik heel mijn hebben en houden al naast de bus gekregen, en mag ik fiets en bagage onderin leggen. Ik blijk de enige passagier te zijn op de terugweg naar Spanje. En zelfs voor € 5,-- in plaats van € 10,--, zoals de juf in het Office de Tourisme mij had gezegd. Voor dat geld kom je in Nederland zelfs zonder fiets nog niet van Susteren naar Roermond.
Het is heel bijzonder om nu op een zo luxueuze manier nog eens heel die rot-route van toen over te doen. We zijn drie kwartier bezig met wat ik toen in 7 en een half uur heb gedaan; ik merk dat ik dat een heel emotionele ervaring vind. Onderweg krijg ik de schrik van mijn leven, wanneer de chauffeur plotseling schuin omhoog opveert om een vlieg te verjagen, die hem irriteert! We zitten verdorie niet op een rechte vierbaansweg! Maar goed, het heeft geen consequenties. Ook passeren we 4 fietsers, die ik vanochtend bij het pelgrimsbureau heb zien wegrijden. Tja, ik weet wat die lui nu doormaken. Ik zie dat ze aan het zwoegen zijn. Ook komen we langs wat wandelpelgrims, die dus deze route hebben verkozen boven de aangegeven wandelaarsroute; zeker bang om te verdwalen. Om half een stoppen we in Roncesvalles, en ik haal alles beneden uit de bus. Er waait hier boven een
harde gure wind, en daarom trek ik meteen mijn fleece-jack aan. Ik kan inchecken in de grote Albergue, maar mag pas om twee uur er in. Ik ben vandaag de 4e inchecker, en ik lig op de 1e verdieping helemaal vooraan, maar wel voor het eerst deze camino in een bovenbed. Ik ga snel naar de wasserij, waar ik al mijn natgeregende spullen van gisteren kan laten wassen en drogen; dat kon namelijk niet in de refuge in St. Jean. En dan buiten op de binnenplaats, op een stenen bank, lunchen met het van gisteren overgebleven stokbrood en de idem camembert, en een beker rode wijn. Ik heb vanochtend nog een vers half stokbrood en grote fles frisdrank gekocht voor morgenvroeg. Meteen hierna moet ik aan de slag met mijn fiets, want die heeft het transport in de bus niet ongeschonden overleefd: de ketting ligt eraf, maar dat is zo verholpen; er is een ander, niet te verhelpen probleem met de kilometerteller, waarvan de houder is gebarsten, en daardoor is het contact met de sensor op een van de linkerspaken verbroken. Nu weet ik niet hoeveel kilometer ik afleg, en dus kan ik ook niet meer precies bepalen hoe ik volgens het routeboekje moet rijden. Er zijn namelijk aanwijzingen als: na 5 kilometer linksaf, en dat moet in het vervolg maar op de gok. Ik krijg van hospitalero Hans (dat schijnt hier de “technische” man te zijn) wel simpele lijm, maar dat spul werkt niet goed genoeg.
Ik ga na het eten wat rondkijken, want de vorige keer heb ik daar geen gelegenheid toe gehad, omdat ik pas zo laat arriveerde. Ik besluit om toch maar het pelgrimsmenu te doen, maar dan in het andere restaurant; ik geef hen daar het voordeel van de twijfel, en de maaltijdsalade eet ik wel morgenmiddag onderweg op. Ik maak ook nog kennis met een Nederlandse fietser, eine jông oet Voelender, maar ik heb niet zo veel met hem, want hij moet 100 tot 150 km per dag doen om volgende week zondag in Santiago het vliegtuig naar huis te kunnen nemen. Hij is de 28e juni in Voerendaal vertrokken, en heeft vandaag dus Roncesvalles gehaald.
Ik ga naar de pelgrims-mis, eigenlijk omdat dat bij de traditie hoort; ik heb immers eerder dit jaar in Roermond ook die pelgrims-mis bijgewoond, en daarbij is mijn naam omgeroepen als een toekomstige pelgrim verderop dit jaar. Rechtstreeks uit de kerk gaat het naar het restaurant, waar het menu werkelijk goed is: een grote kom lekkere soep, dan 2 grote stukken vis in witte saus met frietjes, en een bekertje yoghurt na. We zitten hier niet aan lange tafels, maar aan tafeltjes van vier; ik in gezelschap van Dino, Nina en Silvio (no Berlusconi, voegt hij er aan toe) uit Torino.
Heel gezellig, iedereen spreekt Engels, en het is een leuke conversatie. Na het eten snel naar boven, want een half uur later gaan de lichten uit. Hasta mañana!
Pelgrim Wim.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
