04 HERSTELDAG 1: Bijkomen.
Blijf op de hoogte en volg Wim
04 Juli 2015 | Frankrijk, Lesperon
Dag 4: zaterdag 4 juli 2015.
Plaats: Lesperon.
Zo, de hersteldag is er van gekomen, en dat was hard nodig ook! Vanochtend nadat ik had beslist om hier te blijven, ben ik naar de bar-tabac aan de overkant gegaan om mijn verblijf te verlengen (overigens: pas de problème, monsieur), en tot mijn mijn verbazing zie ik twee opgetuigde trekkersfietsen buiten tegen de muur staan. Binnen zitten aan een tafeltje een man en een vrouw in fietskleren met het bij fietspelgrims overbekende routeboekje (van Clemens Sweerman) voor zich op tafel. Niet alleen medepelgrims dus, maar zelfs Nederlanders.
Al pratende kwam aan het licht, dat deze twee gisteren op precies dezelfde splitsing als ik precies dezelfde fout hebben gemaakt; alleen zijn zij niet zoals ik terug gegaan, maar verder naar Mimizan met als gevolg dat zij nog veel meer kilometers hebben moeten fietsen, en uiteindelijk via een omweg in Onesse hebben moeten overnachten, net als ik uitgeteld door de slopende hitte. Het is jammer voor hen, maar dan voel ik mij toch uiteindelijk nog beter af door de beslissing om terug te fietsen naar Escource.
Nou, zo wissel je dan wat ervaringen uit. Hij (ik ben zijn naam kwijt) bleek aan zijn tweede camino bezig te zijn, en zij (Angelique of Angeline) was dit jaar ook maar eens meegegaan, maar inmiddels razend enthousiast over het pelgrimeren. Ze hadden ieder een halve tent op de bagagedrager bovenop hun eigen bagage, en ik kan mij voorstellen dat je dat straks bij de beklimmingen naar en in Spanje gaat voelen. Zij willen na Santiago nog naar Finisterre en dan door naar Portugal. Heel ambitieus dus.
Van de eigenaar van de bar-tabac hoor ik, dat mijn huisje pas gereed is gekomen in 2012, maar op mijn vraag destijds werd mij niet gezegd, dat deze gîte bestond. Ook hoor ik, dat het gisteren 42° is geweest, vandaar dat ik dat in mijn vorige verslag kon melden. En tenslotte hoor ik, dat er ook hier geen wifi voorhanden is, dus gaan mijn verslagen – net als drie jaar geleden – pas de lucht in wanneer ik in Dax aankom. Ik heb daar toen het Office de Tourisme opgezocht, en daar beschikte men wel over een openbare wifi-mogelijkheid.
Het is vandaag duidelijk minder heet dan gisteren, maar desondanks is het nog drukkend en broeierig. Ik heb de ramen en deuren wijd open staan om iets van doorwaaien mogelijk te maken, maar daar is niet veel van te merken.
Het buurmeisje in het huis hiernaast komt mij in onverstaanbaar rap frans (ik begrijp wél de essentie van haar boodschap) melden, dat zij vandaag jarig is, dat zij dat feest vanwege de hitte niet in huis maar tussen onze twee huizen in de openlucht wil houden, en dat zij beaucoup de gens verwacht, waardoor het un peu bruyant kan worden. Ik feliciteer haar, en heb uiteraard pas de problème. We drinken samen een glas wijn op de heugelijke gebeurtenis, en ’s avonds is het inderdaad best wel bruyant hiernaast, maar gelukkig alleen maar door de gesprekken en niet door muziek. Het is een voor mijn gevoel typische avond zoals je die wel meer in zuidelijke landen meemaakt: luide gesprekken met veel gelach, maar absoluut niet vervelend.
Intussen hoop ik dat mijn wond morgen zodanig hersteld is (ik heb het niet meer in de spiegel gecontroleerd), dat ik op mijn fiets verder kan; het weer is volgens monsieur aan de overkant le même qu’aujourd’hui, en dat is niet heel erg prettig, maar moet te doen zijn. In ieder geval wil ik vroeg wakker zijn om zoveel mogelijk van de relatieve koelte te profiteren. Mocht het dan al warm aanvoelen, of mocht mijn kont nog erg pijnlijk zijn, dan moet ik in vredesnaam er nog maar een hersteldag aan vastplakken, en dan krijgen jullie mijn verhalen nóg later. We zien wel wat morgen brengt.
Pelgrim Wim.
Plaats: Lesperon.
Zo, de hersteldag is er van gekomen, en dat was hard nodig ook! Vanochtend nadat ik had beslist om hier te blijven, ben ik naar de bar-tabac aan de overkant gegaan om mijn verblijf te verlengen (overigens: pas de problème, monsieur), en tot mijn mijn verbazing zie ik twee opgetuigde trekkersfietsen buiten tegen de muur staan. Binnen zitten aan een tafeltje een man en een vrouw in fietskleren met het bij fietspelgrims overbekende routeboekje (van Clemens Sweerman) voor zich op tafel. Niet alleen medepelgrims dus, maar zelfs Nederlanders.
Al pratende kwam aan het licht, dat deze twee gisteren op precies dezelfde splitsing als ik precies dezelfde fout hebben gemaakt; alleen zijn zij niet zoals ik terug gegaan, maar verder naar Mimizan met als gevolg dat zij nog veel meer kilometers hebben moeten fietsen, en uiteindelijk via een omweg in Onesse hebben moeten overnachten, net als ik uitgeteld door de slopende hitte. Het is jammer voor hen, maar dan voel ik mij toch uiteindelijk nog beter af door de beslissing om terug te fietsen naar Escource.
Nou, zo wissel je dan wat ervaringen uit. Hij (ik ben zijn naam kwijt) bleek aan zijn tweede camino bezig te zijn, en zij (Angelique of Angeline) was dit jaar ook maar eens meegegaan, maar inmiddels razend enthousiast over het pelgrimeren. Ze hadden ieder een halve tent op de bagagedrager bovenop hun eigen bagage, en ik kan mij voorstellen dat je dat straks bij de beklimmingen naar en in Spanje gaat voelen. Zij willen na Santiago nog naar Finisterre en dan door naar Portugal. Heel ambitieus dus.
Van de eigenaar van de bar-tabac hoor ik, dat mijn huisje pas gereed is gekomen in 2012, maar op mijn vraag destijds werd mij niet gezegd, dat deze gîte bestond. Ook hoor ik, dat het gisteren 42° is geweest, vandaar dat ik dat in mijn vorige verslag kon melden. En tenslotte hoor ik, dat er ook hier geen wifi voorhanden is, dus gaan mijn verslagen – net als drie jaar geleden – pas de lucht in wanneer ik in Dax aankom. Ik heb daar toen het Office de Tourisme opgezocht, en daar beschikte men wel over een openbare wifi-mogelijkheid.
Het is vandaag duidelijk minder heet dan gisteren, maar desondanks is het nog drukkend en broeierig. Ik heb de ramen en deuren wijd open staan om iets van doorwaaien mogelijk te maken, maar daar is niet veel van te merken.
Het buurmeisje in het huis hiernaast komt mij in onverstaanbaar rap frans (ik begrijp wél de essentie van haar boodschap) melden, dat zij vandaag jarig is, dat zij dat feest vanwege de hitte niet in huis maar tussen onze twee huizen in de openlucht wil houden, en dat zij beaucoup de gens verwacht, waardoor het un peu bruyant kan worden. Ik feliciteer haar, en heb uiteraard pas de problème. We drinken samen een glas wijn op de heugelijke gebeurtenis, en ’s avonds is het inderdaad best wel bruyant hiernaast, maar gelukkig alleen maar door de gesprekken en niet door muziek. Het is een voor mijn gevoel typische avond zoals je die wel meer in zuidelijke landen meemaakt: luide gesprekken met veel gelach, maar absoluut niet vervelend.
Intussen hoop ik dat mijn wond morgen zodanig hersteld is (ik heb het niet meer in de spiegel gecontroleerd), dat ik op mijn fiets verder kan; het weer is volgens monsieur aan de overkant le même qu’aujourd’hui, en dat is niet heel erg prettig, maar moet te doen zijn. In ieder geval wil ik vroeg wakker zijn om zoveel mogelijk van de relatieve koelte te profiteren. Mocht het dan al warm aanvoelen, of mocht mijn kont nog erg pijnlijk zijn, dan moet ik in vredesnaam er nog maar een hersteldag aan vastplakken, en dan krijgen jullie mijn verhalen nóg later. We zien wel wat morgen brengt.
Pelgrim Wim.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
