23 ETAPPE 19: Het Cruz de Fer, of Cruz de Hierro,
Blijf op de hoogte en volg Wim
23 Juli 2015 | Spanje, Ponferrada
23 ETAPPE 19: Het Cruz de Fer, of Cruz de Hierro, zoals men hier zegt.
Dag 23: donderdag 23 juli 2015.
Van: Astorga.
Naar: Ponferrada.
Afstand: waarschijnlijk (volgens het routeboekje) 54,5 km, waarvan 35,5 per fiets.
Totaal: 941,74 km, waarvan 892,74 km per fiets.
Verslag: Samen met het echtpaar uit Wesemael stap ik om kwart over zeven op de fiets, want we moeten naar Santa Catalina, waar we gisteren hebben afgesproken met de Duitse hospitalera. Annemie moet in die 10 kilometer haar linkerknie testen, want die had zij gisterenmiddag vlak voor aankomst in de albergue geblesseerd. In de albergue heeft zij de knie meteen gekoeld, en nu is het afwachten, hoe die zich houdt. Op weg naar Santa Catalina komen we langs een Ermita (kluizenaarskapel), waar we afstappen om hem te bekijken. We krijgen er ook nog een stempel, en Bart en Annemie zingen uit het hoofd een tweestemmig Dona nobis pacem. Wanneer we om acht uur in Santa Catalina komen, besluit Annemie door te fietsen naar het Cruz de Fer, en dat houdt in, dat ik alleen achterblijf om te wachten op mijn afspraak. De tijd dood ik met een echt ontbijt: dubbele uitsmijter met bacon; maar dat had ik beter niet kunnen doen, want na dat ontbijt begint het in mijn buik te rommelen. De hospitalera komt vlak na tien uur met een oude gele Mercedesbus, waar mijn fiets in wordt vastgebonden, en de bagage op de grond gedeponeerd. Zo rijden we rustig de berg op, en in het begin heb ik de indruk, dat ik dat best had aangekund op mijn fiets, maar de laatste 7 tot 8 kilometers ben ik blij dat ik in het busje omhoog mag. Boven aangekomen zie ik nog net Bart en Annemie boven op de berg stenen bij de houten paal met het ijzeren kruis staan. Ze hebben het dus gehaald in de tijd, die ik in de bar heb zitten wachten. We zijn blij dat we elkaar zien, want nu kan ik van hen, en zij van mij foto’s maken. Ik hoop dat ze gelukt zijn, want toen ik de vorige keer mijn stenen bij de andere gooide, is de foto van te grote afstand genomen. Afdalen gaat lekker, maar ik stop bij Manjarin, het tehuis van een enigszins geschifte man, die in een Tempeliershabijt rondloopt, en net wanneer wij aankomen, een plechtigheid bij een Mariabeeld gaat beginnen, waarin hij met zijn tempelierszwaard staat te zwaaien. We houden daarbij uiteraard ons fatsoen, maar het doet enorm potsierlijk aan. Na afloop een stempel, en verder naar beneden, dat een afdaling van zo’n 15 kilometer betekent. En dat houdt in dat je verstandig met je remmen moet omgaan. Eindelijk beneden in Molinaseca gaat het over een vlakke weg naar Ponferrada, waar ik de vorige maal in een uitstekende albergue heb overnacht. Ik kan er nu ook weer terecht in een kamertje met nog 3 anderen, waaronder een Akenaar, die met zijn hond onderweg is. Het dier slaapt aan een lijn op het grasveld achter de albergue. Bart en Annemie heb ik van deze albergue verteld, maar ik zie hen niet meer. Wachtend op de inschrijving zit ik naast een Nederlands / Iers echtpaar uit het Rotterdamse, die ik later in de oude binnenstad, wanneer ik op zoek ben naar het Oficina de Tourismo, weer tegen het lijf loop. Het Oficina is net dicht, en ik moet daarom straks om 17 uur
terugkomen. We drinken op een terrasje tegen de oude kasteelmuur een kop koffie, maar nu eens een Americano in plaats van een cafe con lecche. Daarbij hoor ik van hem hoe die naam is ontstaan. Na de invasie van de Amerikanen in Italië in 1943, bestelden die Amerikanen vaak een cafe, maar in Italië is een cafe (espresso) vaak in een of twee slokken op, waarna de Amerikanen er voortaan 10 tegelijk bestelden. Zo is tegenwoordig een Americano een heel grote kop met espresso.
Om 17 uur kan ik eindelijk terecht in het Oficina de Tourismo met mijn vraag, of ik morgen met de fiets in de bus naar de top van de Cebreiro kan. Nou dat kan niet helemaal, want de bus stopt alleen maar in het dorpje Villafranca – dat is aan de voet – en in Pedrafita – dat is 4 kilometer onder de top. De eerste bus vertrekt om een uur of acht, en de volgende om een uur of twaalf. Ik moet dus vroeg bij het Estación de Autobuses zijn. Oké, en welgemutst ga ik terug naar de albergue, en drink onderweg een koude Coca Cola, en die laat mijn buik ook weer rommelen. Dat is geen goed voorteken, en wanneer ik in de albergue naar de W.C. ga, is het goed mis. Ik eet dus niets meer, en het is dan te laat om nog beschuit of zo iets te gaan kopen. Laten we hopen, dat ik morgen die Cebreiro netjes overkom.
Terug in mijn slaapkamer zetten we zowel het raam als de deur open, want binnen is het niet uit te houden zonder een verkoelende wind. Morgen horen jullie meer. Welterusten!
Pelgrim Wim.
Dag 23: donderdag 23 juli 2015.
Van: Astorga.
Naar: Ponferrada.
Afstand: waarschijnlijk (volgens het routeboekje) 54,5 km, waarvan 35,5 per fiets.
Totaal: 941,74 km, waarvan 892,74 km per fiets.
Verslag: Samen met het echtpaar uit Wesemael stap ik om kwart over zeven op de fiets, want we moeten naar Santa Catalina, waar we gisteren hebben afgesproken met de Duitse hospitalera. Annemie moet in die 10 kilometer haar linkerknie testen, want die had zij gisterenmiddag vlak voor aankomst in de albergue geblesseerd. In de albergue heeft zij de knie meteen gekoeld, en nu is het afwachten, hoe die zich houdt. Op weg naar Santa Catalina komen we langs een Ermita (kluizenaarskapel), waar we afstappen om hem te bekijken. We krijgen er ook nog een stempel, en Bart en Annemie zingen uit het hoofd een tweestemmig Dona nobis pacem. Wanneer we om acht uur in Santa Catalina komen, besluit Annemie door te fietsen naar het Cruz de Fer, en dat houdt in, dat ik alleen achterblijf om te wachten op mijn afspraak. De tijd dood ik met een echt ontbijt: dubbele uitsmijter met bacon; maar dat had ik beter niet kunnen doen, want na dat ontbijt begint het in mijn buik te rommelen. De hospitalera komt vlak na tien uur met een oude gele Mercedesbus, waar mijn fiets in wordt vastgebonden, en de bagage op de grond gedeponeerd. Zo rijden we rustig de berg op, en in het begin heb ik de indruk, dat ik dat best had aangekund op mijn fiets, maar de laatste 7 tot 8 kilometers ben ik blij dat ik in het busje omhoog mag. Boven aangekomen zie ik nog net Bart en Annemie boven op de berg stenen bij de houten paal met het ijzeren kruis staan. Ze hebben het dus gehaald in de tijd, die ik in de bar heb zitten wachten. We zijn blij dat we elkaar zien, want nu kan ik van hen, en zij van mij foto’s maken. Ik hoop dat ze gelukt zijn, want toen ik de vorige keer mijn stenen bij de andere gooide, is de foto van te grote afstand genomen. Afdalen gaat lekker, maar ik stop bij Manjarin, het tehuis van een enigszins geschifte man, die in een Tempeliershabijt rondloopt, en net wanneer wij aankomen, een plechtigheid bij een Mariabeeld gaat beginnen, waarin hij met zijn tempelierszwaard staat te zwaaien. We houden daarbij uiteraard ons fatsoen, maar het doet enorm potsierlijk aan. Na afloop een stempel, en verder naar beneden, dat een afdaling van zo’n 15 kilometer betekent. En dat houdt in dat je verstandig met je remmen moet omgaan. Eindelijk beneden in Molinaseca gaat het over een vlakke weg naar Ponferrada, waar ik de vorige maal in een uitstekende albergue heb overnacht. Ik kan er nu ook weer terecht in een kamertje met nog 3 anderen, waaronder een Akenaar, die met zijn hond onderweg is. Het dier slaapt aan een lijn op het grasveld achter de albergue. Bart en Annemie heb ik van deze albergue verteld, maar ik zie hen niet meer. Wachtend op de inschrijving zit ik naast een Nederlands / Iers echtpaar uit het Rotterdamse, die ik later in de oude binnenstad, wanneer ik op zoek ben naar het Oficina de Tourismo, weer tegen het lijf loop. Het Oficina is net dicht, en ik moet daarom straks om 17 uur
terugkomen. We drinken op een terrasje tegen de oude kasteelmuur een kop koffie, maar nu eens een Americano in plaats van een cafe con lecche. Daarbij hoor ik van hem hoe die naam is ontstaan. Na de invasie van de Amerikanen in Italië in 1943, bestelden die Amerikanen vaak een cafe, maar in Italië is een cafe (espresso) vaak in een of twee slokken op, waarna de Amerikanen er voortaan 10 tegelijk bestelden. Zo is tegenwoordig een Americano een heel grote kop met espresso.
Om 17 uur kan ik eindelijk terecht in het Oficina de Tourismo met mijn vraag, of ik morgen met de fiets in de bus naar de top van de Cebreiro kan. Nou dat kan niet helemaal, want de bus stopt alleen maar in het dorpje Villafranca – dat is aan de voet – en in Pedrafita – dat is 4 kilometer onder de top. De eerste bus vertrekt om een uur of acht, en de volgende om een uur of twaalf. Ik moet dus vroeg bij het Estación de Autobuses zijn. Oké, en welgemutst ga ik terug naar de albergue, en drink onderweg een koude Coca Cola, en die laat mijn buik ook weer rommelen. Dat is geen goed voorteken, en wanneer ik in de albergue naar de W.C. ga, is het goed mis. Ik eet dus niets meer, en het is dan te laat om nog beschuit of zo iets te gaan kopen. Laten we hopen, dat ik morgen die Cebreiro netjes overkom.
Terug in mijn slaapkamer zetten we zowel het raam als de deur open, want binnen is het niet uit te houden zonder een verkoelende wind. Morgen horen jullie meer. Welterusten!
Pelgrim Wim.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
